อยู่ในสนามไดรฟ์มาก็หลายปีครับ ซ่อมไม้ ขายของ ปรับวงสวิงตัวเองแทบทุกวัน ซ้อมก็ไม่บ่อยนัก เพราะค่าใช้จ่ายแพงจัง ถาดละ 40 บาท ไม่ใช่ถูกๆ ไม่มีราคาพิเศษ (เซ็ง) ก็ฐานะไม่ค่อยดีครับ เกิดมาก็เป็นหนี้แล้ว แรกๆที่เข้ามาทำงานที่เกี่ยวกับกอล์ฟใหม่ๆ ก็เฉยกับกีฬาประเภทนี้ครับ เห็นลูกค้ามาซ้อมกันทุกวัน ไม่เห็นว่าจะสนุกตรงไหน อะไรๆก็แพง
มองอย่างเดียวได้สามเดือนครับ ก็ได้มีโอกาศลองหัวไม้ของลูกค้าที่เอามาฝากขาย แกล้งหยิบออกไปให้แคดดี้ลองตี แล้วลองเองบ้าง ลูกแรกเลย โดนครับ แต่สไลซ์ออกขวาไปเยอะ ตีกี่ลูกๆ ก็ไม่ตรงเหมือนที่นั่งดูเลย ตั้งแต่นั้นมาครับ เลยรู้สึกว่าอยากทำให้ได้เหมือนคนอื่นบ้าง
เลยตั้งหน้าตั้งตาฝึก ด้วยตัวเอง ใช่ครับ ฝึกตีด้วยตัวเอง ก็จนนี่ครับ เป็นลูกจ้างร้านขายอุปกรณ์ จะเอาเงินที่ไหนไปจ้างโปรฯมาสอน อาศัยขอคำแนะนำลูกค้าที่เอาไม้มาซ่อมบ้างแหละ กับลูกค้ารายอื่นบ้างแหละ ไม่หลายคนหรอกครับ เกรงใจ บางทีก็มีนักกอล์ฟใจดี ที่แอบเห็นเราซ้อม ก็เข้ามาแนะนำบ้าง ก็มี
นั่นคือปีแรกๆครับ ที่พอมีคนแนะนำบ้าง หลังๆมานี่จนถึงปัจจุบันนี้ พยายามหลีกเลี่ยงการถูกแนะนำจากบุคคลอื่นครับ เพราะเริ่มรู้สึกว่า หลายคนหลายเรื่อง สับสน งงว่าอันไหนถูก อันไหนผิด อันไหนดี อันไหนไม่ดี หันมาเน้นศึกษาใน you tube เป็นหลัก ชอบดู golf swing slow motion ของ tiger woods ของคนอื่นก็ดูบ้างครับ แต่เลือกที่จะดูของ ไทเกอร์ เป็นหลัก เพราะเราต้องการอะไรที่ชัดเจนแน่นอนสำหรับตัวเอง เพราะดูแล้วเข้าใจง่ายกว่ามีใครมาสอนซะอีก
พอเริ่มสวิงได้ ก็เห็นประโยชน์ของวงสวิงตัวเองเลยครับ เพราะบางที่ลูกค้า เอาไม้มาซ่อม มาปรับ swing weight มาทำอะไรต่อมิอะไร บางรายก็บ่นนะครับ ว่าทำไมตีไม่ดีเลย ตีไม่ได้ ตีไม่ตรง ตีไม่ไกล ประโยชน์ของการฝึกซ้อมอยู่ตรงนี้ครับ ผมก็หยิบของลูกค้าที่เขาบ่นๆ ออกไปนอกร้าน แล้วสั่งลูกกับแคดดี้เลย แล้วตีโชว์เลย ปรากฏว่า ตรง ไกล ผลงานดี ก็เลยหันกลับไปถามว่า มันไม่ดีตรงไหน นี่ครับ คือจุดเปลี่ยนของลูกค้าคนนั้น มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับอุปกรณ์เพียงอย่างเดียว ถ้าวงสวิงของคุณไม่ดี ต่อให้ซื้อหัวไม้ ราคาเป็นล้าน คุณก็ตีได้ไม่ดีหรอก
หลังจากนั้น ลูกค้าก็เริ่มเยอะขึ้นครับ มีชุดเหล็ก มีหัวไม้มาให้ทำ แล้วให้ลองตี มีพัตเตอร์ มาให้ลองพัต เยอะแยะมากมายหลายคน จนเกิดการสนิทสนมของลูกค้าหลายคน ที่เข้าใจการโมดิฟายด์ไม้กอล์ฟ เข้าใจวงสวิงของตัวเอง เพราะบางราย ตัวเท่าผม สปีดหัวไม้เยอะกว่าผม แต่ตีหัวไม้ไม่ไกลกว่าผมเลย ก็เลยเกิดการแลกเปลี่ยนวงสวิงกันขึ้น บางรายถึงขนาดให้เกียรติ์เรียกผมว่า โปรฯ ก็มี
มาถึงวันนี้ ที่มีอุปกรณ์พร้อม เป็นของตัวบ้าง ยืมมาบ้าง พร้อมออกรบ ก็ได้มีการนัดแนะกับพี่ชายคนนึงครับ ชื่อพี่เต้ แก่กว่าผม 10 ปี พี่คนนี้แกตัวไม่เล็กนะครับ ล่ำเลย ตัวไม่สูง เป็นคนเดียวที่ผมรับฟังคำแนะนำมาตลอดหลายปี ไม่ว่าจะเป็นด้านการงาน ด้านข้อมูลอุปกรณ์ การตลาดอะไรๆอีกเยอะแยะมากมาย มีประโยชน์มากมายมหาศาล รวมถึงเรื่องวงสวิงด้วย พูดคุยเรื่องอะไรก็สนุกไปหมด ก็แลกเปลี่ยนวงสวิงกันเป็นเดือนๆเลยครับ กว่าจะนัดกันได้ ต่างคนต่างมีหน้าที่การงาน หาเวลาไม่ค่อยได้
สปอร์ตเดย์ ตื่นเช้ามาก็ตื่นเต้นครับ เลยตื่นเช้า ปกติวันทั่วไปเนี่ย ตั้งปลุกด้วยโทรศัพย์ ก็จะกดเลื่อนตื่นไปร่วมครึ่งชั่วโมง แต่วันนนี้ปลุกปุ๊บตี่นปั๊บ นัดรวมตัวกันที่ร้านในสนามซ้อมที่ทำงานผมเอง รวมกันได้สามคน สนิทที่สุดก็เท่านี้แหละครับ ที่เหลือไม่ว่าง
Tee Off หลุมแรก มือสั่น ใจสั่น เกิดอาการเกร็ง ไปทั่วตัว แต่คนอื่นไม่รู้หรอกครับ ด้วยความนิ่งที่มีอยู่ ช่วยไม่ให้เป็นลมไป อิอิ ก่อนทีออฟ ก็ขอเข้าก๊วนนักกอล์ฟที่กำลังจะออกไปครับ มีสองท่าน รวมพวกเราด้วยอีกสามคน ก็กำลังดีครับ ไม่ต้องรีบเร่ง ไม่ต้องเหนื่อย
หลุม 1 par 4 335 หลา ปักลูกบนแท่นทีออฟ ปักลงไปแทบจะปักไม่อยู่ เพราะมือสั้น เลยต้องบีบลูกไว้แน่นเลย สวิงลมอยู่สามครั้ง หายใจเข้าลึกๆ แบ๊คสิวงช้ากว่าที่ซ้อมเกือบเท่าตัว หวดเปรี้ยงเข้าไป ในใจตอนนั้นคิดว่าตกบ่อทรายแน่ๆ เพราะมีทั้งซ้ายขวาเลย ปรากฏว่า ตรงโคตรๆ ซัดเบาๆไป 235 หลา เหลือระยะอีก 100 หลา หยิบเหล็ก A ตีฉึกไปที่ 50 หลา หยิบ 60 ํ มาชิปขึ้นกรีนไปได้ เหลือระยะ 2 คันธง โห แล้วแบบนี้จะเอาพาร์มาจากไหน โชคดีที่แคดดี้มากระซิบบอกว่า ลายตรง ต้องเชื่อครับ เรามาครั้งแรก ลากยาวเลย พัตเดียวลง ตัวผมเองยังช็อคเลยครับ ไม่ต้องไปถามคนอื่น หลุมแรกได้พาร์ โอ้พระเจ้า ทำได้ไง หายสั่นเลย
ก็เดินกันไป คุยหยอกล้อกันไปครับ ไม่มีเดิมพัน ไม่เครียดอยู่แล้ว ผมก็ผ่อนคลายดีครับ บางหลุมก็โบกี้ มีดับเบิ้ลบ้าง มีมากกว่าดับเบิ้ลบ้าง ไม่มีเบอร์ดี้ ได้พาร์ 3 หลุมจาก 18 หลุม เฮ้อ มันไม่ง่าย เจอช็อตข้างกรีนทีไร ตายทุกที ลูกสั้นเนี่ยเป็นอะไรที่ชี้ชัดได้จริง สรุปคือลูกสั้นเป็นตัวชี้ขาดของสกอร์เลยสำหรับวันนั้น มีดีอยู่อย่างเดียว ช็อตทีออฟไม่มีหลุดเลยครับ เพราะสวิงเบากว่าที่ซ้อมเกือบเท่าตัว เพราะไม่กล้าอัด กลัวเข้าป่า ซึ่งก็ได้ผลดี ตรงตามที่เล็งทุกลูก มีบางช็อตที่แช้งค์บ้าง เพราะไม่พร้อมเรื่องการเตรียมตัว ไม่มีร่มกันแดด ทำให้ร่างกายอ่อนแรงเร็วกว่าที่ควร เหงื่อซึมที่มือ ทั้งที่เป็นคนที่เหงื่อน้อยมาก คือแทบไม่มีเหงื่อเลยในการซ้อมในร่ม สิ่งเดียวที่ทำให้รู้เลยว่า การซ้อมชิพเนี่ย ช่วยได้เยอะจริงๆ บังเอิญว่าตัวเราไม่ค่อยซ้อมชิพเลยสิ ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า
ช็อตที่ประทับใจที่สุด คือช็อตที่ตีจาก 150 ด้วยเหล็ก 8 แต่ลูกเลยกรีนไปตกบ่อทราย ต่ายห่าสิครับ จะขึ้นเป็นมั้ยเนี่ย ไม่เคยซ้อมระเบิดทรายเลยแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิต กรรมเลยสิ มีอยู่สิ่งเดียวที่นึกได้ตอนนั้น คือ รายการ GURU PLUS ของ พิษณุ นิลกลัด ที่เขาสอนการระเบิดทรายแทบทุกครั้งที่ออกอากาศ ตั้งใจตีหลังลูกนิ้วนึงหรือสองนิ้ว ผมเลือกตีประมาณ นิ้วกว่าๆ เพราะกลัวว่าจะเลยหลุมไปเยอะ หักข้อมือแล้วสับลงไป เข้าจุดที่ต้องการพอดีครับ ลูกลอยโด่งขึ้นกรีนไปพร้อมกับทรายเป็นละอองทรายกระจุยกระจายในสายลม ที่แทบจะไม่มีเลย ลูกตกบนกรีนแล้วหยุดอยู่ห่างจากหลุมแค่ 3 ฟุตครับ ว้าว!!!!! ระเบิดทรายครั้งแรกของผม ออกมาดีแบบว่าตัวผมเองยังคิดว่าฟลุคเลยครับ จริงๆแล้วมันอาจจะฟลุคก็ได้ พี่เต้ชมพร้อมยกนิ้วให้ บอกว่าเยี่ยมเลย ผมก็กำหมัดแล้วมองหน้าแก ขอบคุณครับ ในใจตอนนั้น ไม่ได้คิดอะไรครับ นอกจากคำว่า "เราทำได้" สรุปหลุมนั้นพัตลงไปได้พาร์ เฉยเลย
ผลสกอร์ก็ออกมาอย่างเห็นครับ เละเทะเลยเชียว บางท่านก็บอกว่า เฮ้ยใช้ได้ ครั้งแรกได้ขนาดนี้ก็ดีแล้ว ผมจะเก็บคำชมนั้นมาเป็นกำลังใจในการฝึกซ้อม ตอนนี้มุ่งมั่นซ้อมชิพเยอะๆ ต้องเอาให้อยู่ เพราะผมคิดว่า ผมสามารถทำได้ดีกว่านี้แน่ๆ มันต้องดีกว่านี้ ขอบคุณครับ
Tee Off Golf Club Maker & Repair
